اگر نامی داشتم آنگاه میتوانستم بگویم: من هستم؟! دنیای نیمهست سرابی است از همهٔ آنچیزهایِ خفته که شاید هیچگاه به کاری نیایند! از این متعجّبم که آدمها دلِشان نمیخواهد معمولی باشند و حتّی به ذهنِشان خطور هم نمیکند که هستند! انسان مگر چیست؟ کُپهایست از دل و روده و مُشتی اعصاب و آت و آشغالهایِ دیگر! خودمانیم میتوانید غذا نخورید، و گاهی نشاشید؟ و دلتنگ گذشته ٔ از یاد رفتهای نشوید که شبیه غباری از دستِتان گریخته است!؟ میدانم این حرفهام محلی از اِعراب ندارد، یعنی خُب شاید ادعا کنید که همین چگونه خوردن و شاشیدن هم برای خودش حکایتیست!ــ ولی شما چطور میشاشید مگر؟ همهي اینها را گفتم که برسم به اصل ماجرا، که اصلاً یادم نیست چه بود. شاید هم یادم بود ولی نمیخواستم به یاد بیاورم؛ چرا؟ احتمالاً با این بدن تازه هنوز اُخت نشدهام! از آخرین تلاشهایی که برای وجود داشتن کردهام ماههاست که میگذرد ولی، ولی هنوز نمیتوانم چیزی را حس کنم! یعنی خوب، گاهی حتّی دلم میخواهد لذّتِ چشیدنِ نیش پشه را هم روی پوستم بچشم! امّا در حال حاضر، تنها مشتی دادهيِ حسّی در این بدنِ تازه وجو
آغاز گفت و گو با «سلام حالت چطور است؟» نابسنده است. یعنی، زمان تویش خیلی حرف
دارد، همچو جملهاي هیچ نمیتواند عاطفهای را برساند. راستی، «توی زمان» کجاست؟
اصلاً زمان درون و بیرون دارد مگر؟ زمان توهم حرکت است. میتوانی تو قطعهای
موسیقی به تماشای رقصش بنشینی، ناکِس شاید دارد مسخرهاِمان میکند، همین یارو
زمان را میگویم! وقتِ شنیدن و خوردن و دیدن و شاشیدن دارد چیزی ازمان میدزدد، زمان دزد سرگردنهست! پااندازد میآید و پاانداز هم میرود!
نظرات
ارسال یک نظر