اگر نامی داشتم آنگاه می‌توانستم بگویم: من هستم؟! دنیای نیم‌هست سرابی است از همهٔ آن‌چیزهایِ خفته که شاید هیچ‌گاه به کاری نیایند! از این متعجّبم که آدم‌ها دل‌ِشان نمی‌خواهد معمولی باشند و حتّی به ذهنِ‌شان خطور هم نمی‌کند که هستند! انسان مگر چیست؟ کُپه‌ای‌ست از دل و روده و مُشتی اعصاب و آت و آشغال‌هایِ دیگر! خودمانیم می‌توانید غذا نخورید، و گاهی نشاشید؟ و دل‌تنگ گذشته ٔ از یاد رفته‌ای نشوید که شبیه غباری از دستِ‌تان گریخته است!؟ می‌دانم این حرف‌هام محلی از اِعراب ندارد، یعنی خُب شاید ادعا کنید که همین چگونه خوردن و شاشیدن هم برای خودش حکایتی‌ست!ــ ولی شما چطور می‌شاشید مگر؟ همه‌ي این‌ها را گفتم که برسم به اصل ماجرا، که اصلاً یادم نیست چه بود. شاید هم یادم بود ولی نمی‌خواستم به یاد بیاورم؛ چرا؟ احتمالاً با این بدن تازه هنوز اُخت نشده‌ام! از آخرین تلاش‌هایی که برای وجود داشتن کرده‌ام ماه‌هاست که می‌گذرد ولی، ولی هنوز نمی‌توانم چیزی را حس کنم! یعنی خوب، گاهی حتّی دلم می‌خواهد لذّتِ چشیدنِ نیش پشه را هم روی پوستم بچشم! امّا در حال حاضر، تنها مشتی داده‌يِ حسّی در این بدنِ تازه وجو
«تکرارِ تکرار» بعله! زندگی تکرار است امّا نمی‌شود از تکرارش حظ کرد؛ نه آن‌قدر بزدلم که امید بورزم و نه آن‌قدر پر دل و جرئت که از تکرار حظ کنم؛ نه اینم و نه آن، می‌دانی؟ لابد همانی‌ام که از یافتنِ موتیفِ نه چندان پنهانِ « BACH » با دمبش گردو شکست و با بازیافتنش در فوگی دیگر، ملول شد از ملال! تکرار نکبت است، نکبتی اقتصادی و جادویی که مغز به اقتضایش قیلوله می‌کند؛ تکرار خوشایند است، چون ذات حیات پر است از رخوت و سستی؛ همان رمز وجودی و قوام‌بخش نیروی فاهمه، بَه! حتّی تازگی هم تکرار است، برای همین است که از بهار بدم می‌آید، دروغین است و در عین‌حال شادی‌بخش، امّا پایان پایانی حقیقی، تازگی جاودانی‌ست و خروج از دایره‌ي هرز گردِ تکرار! خیال‌کردی چرا خدا مرده؟ زدی به هدف! شاید هم نزدی، البته! اِهِم! تکرار ملال‌انگیز است، حتّی اگر خدا باشی. امّا، امّا شاید خدا مُرد چون می‌خواست اطوار قهرمان‌ها را در بیاورد، هان؟ شاید هم می‌خواست همان گاو مقدّسی باشد که حیات از کالبدِ بی‌رمقش، عصاره‌ي هستیدن را لُف‌لُف بکشد بیرون، عین‌هو وَلدِ آدمیزاد که شیره‌ي جان مادرش را می‌مکد. خُب یعنی، این‌چنین هم